Wat Twitter is en wat het zou moeten zijn

Het zal iedereen die met enige regelmaat blogs bezoekt, niet ontgaan zijn: Twitter. Het ‘buzzt’ nogal in de blogosphere, getuige ook onderstaande trendgrafiek.

Wat vreemd is, is dat Twitter enerzijds enorm populair is, maar anderzijds in eerste instantie vrij moeilijk uit te leggen is aan mensen die het nog niet kennen. “Met Twitter kan je chatten met mensen die in je contactpersonenlijstje staan. Niet een-op-een, zoals bij MSN, maar naar allemaal tegelijk. Je gebruikt een soort publiek kanaal, waarop iedereen z’n eigen cirkel van contacten heeft. Die cirkels overlappen. Zo kan kan contactpersoon A in gesprek zijn met persoon X, waarbij je alleen de teksten van A ziet, maar niet de reacties van X, omdat die niet in jouw lijstje van contactpersonen voorkomt. Wat verder leuk is, is dat je via verschillende kanalen input kan leveren en Twitter updates van anderen kan lezen. Mobiel, met IM of gewoon via je webbrowser.” Oh ja, aanleiding voor het getwitter is inprincipe een antwoord op de vraag what are you doing?.” Tot zover de beknopte uitleg.

Een veel voorkomende reactie is “maar waar gaat dat over?”. Dat is in mijn ogen de verkeerde. Immers, waar gaat sms’en over? Waar gaat MSN’en over? Dat is nu juist niet relevant. Het voorziet blijkbaar in een behoefte – de behoefte tot communiceren is overigens de afgelopen jaren door heel veel onderzoeken aangetoond – en het is ook niet relevant waar mensen over praten tijdens een telefoongesprek. Daar vraagt nooit iemand naar.

Nieuwe communicatiemiddelen vervangen doorgaans niet oude, maar krijgen al dan niet een plaats in het spectrum van communicatiemedia. Voor mij is overigens nog niet duidelijk of, en zo ja, waar Twitter dat bij mij zal doen. Het is ultrasnel – zeker als nu ik Twitterberry werkend krijg heb op m’n Blackberry – en het wordt ook wel microbloggen genoemd. Snel en kort dus.

Maar er is iets vreemds aan Twitter – en daarmee kom ik bij m’n punt – en wel met de selectie van mensen die jouw getwitter te zien krijgen. Wat ik in eerste instantie interessant vond is dat je zelf je contactpersonenkring leek te kunnen kiezen. Dat wetende, kan je kiezen voor een bepaalde tone of voice. Zittende bij een congres kan je ongezouten kritiek op een spreker geven of je kan juist iets van persoonlijke aard ‘broadcasten’. Daarom verbaasde het me dat ik bij Hans een badge zag waarop de Twitterconversatie te zien is van zijn contacten. Door zo’n badge te plaatsen kan dus iedereen meelezen, en niet alleen de personen waarvan je weet dat ze meelezen. En dat is jammer. In mijn ogen ondermijnt zo’n badge het systeem. Later realiseerde ik me dat iedereen follower kan worden, meelezer zo je wilt, zonder dat je dat hoeft te bevestigen. Dat zou dan dus ook niet moeten kunnen. Voor zover ik het nu kan beoordelen was Twitter nog veel interessanter geweest als je mensen eerst toestemming zou moeten geven om je Twitterstream te mogen lezen. Op die manier weet je tegen wie je praat. En dan heb je een mooie combinatie van public en private; we zitten met z’n allen op hetzelfde kanaal, maar we hebben elke onze eigen sociale cirkels die deels overlappen. Iets voor Twitter 2.0? Ik ben benieuwd wat andere Twitteraars zoals Ton, Frank, Yme, Marco en Erwin ervan vinden.